Dobre i złe rady na rozstanie - Forum

Dokładnie czasem trzeba się zastanowić czy kogoś naprawdę w chwili obecnej potrzebujemy. Bycie samemu wcale nie oznacza bycia gorszym. Przy rozstaniach ważne jest by nie mieć takiej samej rutyny jak w związku z partnerem ale zmienić wszystko, może nie kolosalnie ale znacząco- poznać zupełnie inne aspekty życia. A co do znajomych to czasem wyjścia na dyskotekę pomagają ale nic w nadmiarze. 

Ja po rozstaniu z partnerem zaakceptowałam tą sytuację tylko że u nas było zupełnie inaczej. Już dawno nie mieszkaliśmy razem. Bolało na poczatku a teraz mniej. On ciągle stara się kontrolować moje życie i tak naprawdę dalej chce w nim być mimo że mieszka z inną kobietą. Chora sytuacja. Mam też łatwiej bo mam dziecko. Jestem sama ale mój cały czas jest poświęcony jemu, pracy - naszemu życiu i w chwili obecnej nie ma w nimi miejsca dla tej drugiej osoby. Jest mi tak dobrze.

Pozwolisz, że będę to cytować wszystkim rozstającym się? Sobie też. Wogóle wszystko co piszecie jest moim zdaniem skarbnicą porad, które powinno się zastosować. Niezły by wyszedł z tego poradnik.

A co myślicie o tym, żeby Familie wydało serię poradników złożoną z postów? Oczywiście odpowiednio zredagowanych, tu się skróci, tam coś dopisze, żeby była sama najistotniejsza treść.
I tak na przykład poradnik jak poradzić sobie po rozstaniu, jak przygotować sie do porodu, i inne, w formie małych, niedrogich książeczek, byle się za druk wróciło i parę złotych było, tyle, żeby na tym nie tracić i żeby osoby, które zajmą się zbieraniem postów i redagowaniem ich nie robiły tego za darmo.

Skarbnicą porad to może i jestem. Obserwuję ludzi i znam się na ludziach. Niestety to własnego życia nie potrafię poukładać i jestem wodzona za nos.

A to tak zawsze jest. Ja swego czadsu byłam psychologiem wśród znajomych. Wszyscy do mnie przychodzili i na wszystko miałam radę. Kiedy okazało się, że ja mam problem byli bardzo zdziwieni, że jaaaaaaaa? Niemożliwe. Dobrze się mówi, żeby mając problem zapytać samą siebie:"Co poradziłabyś przyjaciółce?"
To pomaganie innym miało tę zaletę, że odciągało uwagę od moich własnych problemów i tę wadę, że zaczęłam żyć cudzymi problemami, a kiedy potrzebowałam pomocy ja, to nie było nikogo.

To jest tak że nawet człowieka nieprzeciętnie twardego jest bardzo łatwo złamać...

Jak to drzewo i ta trzcina, o których uczono nas w szkole.
Ja powiem szczerze, że jestem słaba, ale bardzo wytrzymała. Mam to po mamie. Nie potrafię się postawić, będę znosić latami, ale zniosę.

Ja jestem typem osoby twardo stąpającej po ziemi ale mam też głebokie serce. Potrafię coś znosić tygodniami ale w końcu nie wytrzymam i każdego dnia robię tak bym już dłuzej nie musiała. Mam swoje sentymenty które mnie gubią.

Oj te sentymenty...
A masz może jakieś rzeczy po swoich byłych? Kartki walentynkowe, prezenty urodzinowe i takie inne?

Też pomagałam i doradzałam wielu.

I też, jak mi potrzeba pomocy było, nie było nikogo.

Teraz to już nawet nie potrafię prosić o pomoc... no chyba że już jestem na krawędzi...wtedy jakoś się odważam, ale to bardzo rzadko następuje...

Ja popadłam w tym w przesadę, aż chłopak zwrócił mi uwagę, że żyję tylko problemami innych i że dzwonią do mnie nawet i w środku nocy, a ja gotowa jestem lecieć.
teraz mi też ciężko prosić o pomoc, ale odważyłam się tutaj po rozstaniu i użytkowniczki forum pomogły mi stanąć na nogi. Na żywo chyba nie miałabym śmiałości jednak.