Termin trichotillomania wprowadził w 1889 r. francuski dermatolog Hallopeau dla opisania nieodpartego przymusu wyrywania włosów, po którym następuje odprężenie. Włosy mogą być wyrywane w każdej części ciała- schemat jest taki, że najpierw chory wyrywa sobie włosy na głowie, potem kolejno rzęsy, brwi, przedramiona, w okolicy narządów płciowych i odbytu-czasem może dojść do całkowitej depilacji całego ciała. Skóra w miejscach pozbawionych włosów pozostaje niezmieniona, bez zmian chorobowych. (Czasem przymusowi wyrywania włosów towarzyszy trichofagia, czyli przymus ich zjadania). Zaburzenie to dotyka zwykle dzieci (szczególne nasilenie następuje w piątym roku życia), w drugiej kolejności młodzież i bardzo rzadko dorosłych. Trichotillomania jest chorobą którą należy leczyć, osoby na nią cierpiące odczuwają wstyd i niezrozumienie ze strony otoczenia – gdzie zarówno otoczenie i chorzy nie rozumieją tej choroby.
Co daje osobie cierpiącej na trichotillomanię wyrywanie włosów? Uspokojenie, poczucie bólu fizycznego, w rezultacie którego następuje chwilowe wyciszenie, zagłuszenie bólu emocjonalnego. Jest to pewien sposób radzenia sobie ze stresem, napięciem, wewnętrznym bólem, strachem. Chociaż późniejsze efekty wywołują wstyd, zażenowanie i wiele innych, wcześniej wymienionych konsekwencji, w momencie bólu psychicznego wyrywanie sobie włosów staje się jedynym konkretnym sposobem uciszenia go.
; "{$lang_shocking}"){kind=small}
okropne
