Rodzic chory na raka - Forum

Ciezka sytuacja, okropnie ciezka. Mysle, ze trzeba znalezc ten zloty srodek, choc to nie proste. Trzeba okazac wspolczucie, bo nie mozn pokazac, ze sie ta sytuacja nie przejmujemy, ale zaraz trzeba byc podpora, i takim mobilizatorem, do walki. Najgorzej jak ta bliska osoba sie chce poddac, to trzeba dzialac, zeby dodac jej takiego powera do dzialania, w koncu ma dla kogo zyc! I wspierac, mimo tego, ze czesto sie ma swoje zycie, ale czasem warto wyjsc wczesniej z pracy, zawiezc do lekarza, niby taki maly gest, a dla takiego chorego jeszcze tymbardziej rodzica, sygnal, ze czuje sie potrzebny. 

Mysle,ze moja mama czuje sie potrzebna,ma przeciez wnuka....Odbiera go co trzeci tydzien z przedszkola....Tyle,ze chyba sie poddala...Bo 2 lata temu zmarl moj wujo a jej szwagier,na raka trzustki.I mama wtedy powiedziala,ze jak patrzyla jak on sie meczyl,to jakby kiedys miala raka to na pewno nie bedzie sie tak meczyla jak on-chemiami itp bo i tak guzik z tego...Wiec ona by chciala zyc tyle ile sie da ale bez tych wszystkich wyniszczajacych zabiegow...

To chyba zależy też od zaawansowania choroby...Mój tata jak się tylko dowiedział że ma raka,na początku się załamał,zaczął pisać testament,załatwiać niedokończone sprawy....Dopiero po jakimś czasie oswoił się z chorobą,i  przestał się zadręczać.Choruję od 3 lat na białaczkę limfatyczną.Co miesiąc bierze chemie w tabletkach.

Napewno załamanie się i myślenie o najgorszym nie pomoże osobie chorej na nowotwór.

Na pewno nie pomoze.... Kompletnie nie wiem co i jak robic....

Moja Mama miała raka, na płucach. daliśmy radę. Teraz jest ok, ale nie wiadomo nigdy jak długo. To zawsze rak... Na to lekarstwa nie ma...

Tylko szczera rozmowa i nieunikanie tematu pomoże chorej osobie. Jak chora osoba "zrzuci" ten ciężar z siebie, poprzez rozmowę z bliskimi, poprzez ich wsparcie, poprzez szczerość( przede wszystkim!), jest juz lepiej. Dajmy szanse szczerości w takich chwilach!!!

Trudna sprawa - co robić, jakie słowa mówić... po prostu być przy tej osobie i starać się wspierać... ale to tylko słowa pisane a jak to zrobić w realnym życiu... nie wiem...

jestem jak galareta,nie moge sie ogarnac

Rak to nie wyrok,i tego się trzymaj.Bądź z mamą,rozmawiaj,tłumacz żeby się nie poddawała.Siła Walki i chęci życia potrafią zdziałać cuda.Jak ktoś się podda to nawet najlepsze leczenie nie pomoże.Chęć życia nieraz jest najsliniejszym lekarstwem.

Asiu, a jak dokładnie sytuacja u Was się przedstawia?

Moja mama miała raka na płucu.

my przed mojej mamie nie powiedzieliśmy prawdy . O tej strasznej diagnozie dowiedzieliśmy się na krótko przed jej śmiercią i pozwoliliśmy jej żyć z nadzieją , że stan jej zdrowia może się jeszcze poprawić . Moja mama miała raka sromu , straszny rodzaj tej choroby ...

Moja babcia miala podejrzenie raka, lekarz ktory ja juz od dawna prowadzi, powiedzial, ze gdy dowie sie o wynikach, to on by na naszym miejscu jej nie mowil, gdy rak zostanie stwierdzony. Babcia ma tyle chorob, ze ta inormacja moglaby ja dobic psychicznie. 

Trudno cokolwiek mówić , czy pocieszać Poprostu być obok , wspierać duchowo Dużo zależy od nastawienia chorego 

niedawno na nk odnalazłam  przyjaciółkę z  podstawówki i przedszkola.Byłyśmy nierozłączne ponad 10 lat.Gdy byłyśmy w 4 klasie zmarła moja babcia a miesiąc później zmarła mama Gochy.Była po 2 usunieciach piersi.Do dziś pamiętam ją jak wyglądała w trumnie.

 Rozmawiałam z Gocha co się zmieniło u nas w ciągu tych lat.Okazało się , ze ma 13 letniego syna i jest po rozwodzie.Gdy  mały miał 8 lat dowiedziała sie, że ma raka mózgu.I to właśnie wtdy mąż od niej odszedł.Opowiadała mi jaki jej syn był dzielny, jak sam chodził do szkoły i wracał(mieszka w warszawie) robił zakupy , zajmował się domem gdy ona leżała w łózku.Będąc jeszcze małym dzieckiem musiał stać się dorosłym.

Na czas gdy była w szpitalu dzieckiem zajmował się jego dziadek a ociec Gochy.Ale nie mógł długo tam być bo ma gospodarkę i sam jest chory.Obecnie z nią jest ok, jest zdrowa pracuje, poznała faceta ale wizja choroby nadal nad nią wisi.

Bardzo podziwiam jej syna.A jej byłego..... bez komentarza.

Niedawno też umarła ciocia mojej siostry.Miała raka mózgu ale został on wykryty bardzo późno.Rodzina nie powiedziała jej , ze to rak.Ale ona sama na kilka dni przed śmiercią sama mówiła, że domyślasię, że to rak i dobrze, że jej o tym nikt nie mówi.Chciała tylko ze wszystkimi się pożegnać.

Rok temu zmarł kolega mojego męża.Miał raka odbytu.Kilka lat żył ze specjalnym woreczkiem.Jeździł motorem i sam się smiał, że ten worek teraz ułatwia mu życie bo nie musi się tak często zatrzymywać "na  stronę".Niestety rak przeżucił się na szczękę, którą mu usunięto .Niestety po tym zabiego nie udało mu się wyzdrowieć.

Znam bardzo dużo osób które chorowały na raka i żyją lub niestety nie udało się ich uratować.To czy mówić o raku to zależy od indywidualnego przypadku.Jeśli wiadomo, że rak jest nieoperacyjny i nie zostało już człowiekowi dużo czasu to chyba lepiej nie mówić. 

To też zależy od człowieka. Ja już dwa razy miałam podejrzenie raka i teraz tą chorobę z kolanami, na którą nie ma lekarstw. Prawda jest taka, że przy każdej diagnozie jest strach niesamowity i w pierwszej chwili najbardziej człowiek chce się przestać bać. Prościej jest pomóc drugiej strony ten lęk obłaskawić i wyciszyć niż współczuć i myśle że wiele osób własnie tego potrzebuje, a następnie wsparcie w życiu z chorobą, bo walka ma zbyt negatywne nacechowanie.

Myślę, że po prostu trzeba być przy mamie i rozmawiać z nią szczerze. U mojego taty ta metoda się sprawdziła. Dzięki naszemu wsparciu znalazł w sobie siłę, podjął się leczenia. W tej chwili ma usuniętą nerkę, bada się regularnie i jest wszystko w porządku od 6 lat nie ma żadnych śladów nawrotu raka. Nie podchodźcie do tej wiadomości jak do wyroku śmierci tylko zawalczcie o życie mamy! Warto!

nie wiem czy wcześniej, to znaczy jak byłam dzieckiem nie słyszałam o tej chorobie tak często, czy to  teraz jest więcej osób chorujących na raka.

w dzieciństwie tylko jedna osoba z mojej rodziny zmarła na raka ale teraz to co pewien czas słyszę , że ktoś ze znajomych choruje.

CZy też to zauważyliście?

Kiedyś to chyba nie było aż tak "nagłasniane"..Umierała jakaś osoba, bo była chora. Tak po prostu. Teraz termin RAK pojawia się bardzo często....

Za często...

Żanetko,dokladnie to nie wiem...Moja mama od dluzszego czasu jest tajemnicza.Jezdzi po jakichs szpitalach,a zawsze jak pytam poco i na co to mowi ze nic,takie tam i ze to jej sprawa i nie ma o czym mowic.W koncu ja przycisnelam kolanem do sciany,jak to sie mowi...Spytalam po co znowu byla w tym szpitalu pol dnia...noi odpalila mi cos po lacinie.W sensie lacinska nazawe nowotworu.Zapytalam co tzn po polsku i mi odpalila:mam raczka,piersi.Za duzo nie mozna trz bylo gadac bo kuba byl przy tym i chlonal jak gabka...Musze isc w wekend do niej i na spokojnie z nia porozmawiac...co i jak,zlosliwy czy nie,po co tam jezdi:czy jakies naswietlania czy chemia czy co...Ale jestem zalamana...niby wiem ze nie zawsze rak to wyrok smierci,ale po doswiadczeniu z wujem to tylko ze smiercia mi sie kojarzy...:( Faktycznie,bardzo sie meczyl...bardzo zle znosil te wszystkie chemie...Boże...byl takim dobrym,uczynnym czlowiekiem,zawsze mozna bylo na niego liczyc,kiedy tylko mogl to pomogl.Jakie to zycie niesprawiedliwe....

Nie każdy rak to wyrok . Trzeba mieć nadzieję - trzymaj się ...

Chyba CIebie to bardziej dobilo niz mame, bo widze, ze mama chciala to jakos ukryc niejako przed Toba, jednak widac skoro powiedziala, to musialo jej to lezec na sercu i pewnie chce o tym pogadac.